Skip to main content

Why Cann't We be Satisfy With Our Lives!

I visited a village in Arunachal Pradesh. A very remote area in Tawang District of Arunachal Pradesh. There was limited facilities in that area. There were no communication mediums, no market or shops, no transport, not enough education facility and not even medical facilities. People had to walk miles of mountain path to get there minimal needs. So there was less value of money; strangely we discovered exchange system!
 'Strangely' I am using this word because I had never seen such exchange system before nor I have seen ever afterwards. There were very populations in that village. Education system was so poor that children even didn't know the name of their nation; not even name of their Chief Minister or the Prime Minister of their nation!! Obviously these information seemed useless for their lives. But I found that people didn't have any complain about their lifestyles or against the system. There were happy with what they were getting in lives. I was young and college student at that time. Like other youngsters, I too had lots of complain against systems and society. But after my that particular tour, I found how  comfortable were we! I discovered, what we were getting that's our luck. Some people were even not  getting that much in lives but though they were happy. I learnt a lesson - How to be happy with what we were getting in life!!
After few years, I faced some tough time in my life. For a while was upset for few days! But I got strength while that villagers pictures came to my mind. Life is not a meaning of beautiful poem or a buds of  Flowers. It is a buds of Roses;  a combination of darkness and lights.

Then we think about our lifestyle; some time we usually complain about it, about our mates or our society. Complaining or showing regrets is our habitual nature. After all we are human beings. So we usually compare what other getting more than us. But when we see some other are not getting that much enough even what we are getting, we feel good!! Human beings......  :-)

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

I have seen in some news channels of Assam that Assamese People (of all religion) have raised voice against "illegal Bangladeshi" once again. During 1979 Assam Movement I was a small kid. I couldn't understand why those people came to the road with the slogan "Foreigners Go Back". Even couldn't understand who were Foreigners, couldn't understand why Indian Police and CRPF killed lots of Assamese Youths. Why my father had to go to jail agian and again. With an innocent thought I just imagined that those Khaki Dressed up men were not too good for us. But when I was able to understand these questions, there was a Government of Popular Regional Political Party in my state. But still there was a big question about those valuable young lives  whom we had lost in Assam Movement! Was it neccessary to lose those lives? Why the Popular Govt of Assam couldn't give value of those lives? People of Assam realised that their popular leaders were totally faile...
Post a Comment
Read more
নিৰুদ্দেশ সেন্দুৰ! সোনোৱালী দীঘল একোচা চুলি। গাৰ ৰং সেন্দুৰ বৰনীয়া। দুহাতত নৱবিৱাহিতাৰ চিহ্ন ছুড়া(পাঞ্জাৱী সম্প্ৰদায়ৰ ৱিবাহ প্ৰতীক)। কিন্তু ম্লান পৰি যোৱা দুচকুত শূণ্য চাৱনি। ছোৱালীজনীৰ নাম নাজানিচিলো। কিন্তু তাইৰ ৰূপে মোক আৰ্কষিত কৰিছিল। সন্ধীয়া যেতিয়া তাই  অফিচৰ পৰা ওভতিছিল, মই প্ৰায়েই তাইক চাবলৈ নামি গৈছিলো আমাৰ হোষ্টেলৰ বাগিচাখনলৈ। তাইক চকুৰ পলক নেপেলোৱাকৈয়ে লক্ষ্য কৰিছিলো। হোষ্টেলৰ গেটৰ ভিতৰত তাই কালৈকো নাচাইছিল। মোৰ দিল্লীৰ ৱৰ্কিং ৱ'মেন হোষ্টেলৰ আন এক অভিগ্যতা! প্ৰথম প্ৰথম ছোৱালীজনীক দেখি মই এক আৰ্কষন অনুভৱ কৰিছিলো। পাছলৈ মোৰ কৌতুহল হৈছিল তাইৰ বিষয়ে জানিবলৈ। আমাৰ হোষ্টেলটোত আছিল দুই শতাধিক কৰ্মৰতা মহিলা। গতিকে হোষ্টেলৰ সকলোকে চিনি পোৱাটো অসম্ভৱ আছিল। মোৰ তিনি বছৰীয়া হোষ্টেলত থকা সময়চোৱাত মই বহুতকে কেৱল চকুৰেহে চিনি পাইছিলো । নাম ধাম একোকে নাজানিছিলো। মোৰ ৰুম আছিল প্ৰথম মহলাত। খা-খৱৰ লৈ জানিলো সোনবৰনীয়া ছোৱালীজনী নতুনকৈ আহিছে তৃতীয় মহলালৈ। মই এগৰাকী চিনাকিক সুধিলো তৃতীয় মহলাত তাইৰ কোনোবা চিনাকি আছে নেকি? তাই ক'লে "আছে এজনী" মই সুধিলো এজনী ধুনিয়া পাঞ্জা...
Post a Comment
Read more
ক্ষন্তেকীয়া! চন ১৯৯৯ , শীতৰ এটা সেমেকা নিশা। মই গুৱাহাটীৰ মাজমজিয়াত অৱস্থিত ডাউন টাউন হস্পিটেলত ৰিচিপশ্চনিষ্ট হিচাবে কৰ্মৰত আছিলো। সেই সময়ত ডাউন টাউনত ৰিচিপশ্চনৰ তিনিটা ব্লক আছিল। মেইন বিল্ডং, এনেক্স ১ আৰু এনেক্স ২। এনেক্স ২ টো আছিল তাৎক্ষনিক চিকিৎসা সেৱাৰ। আমাৰ ডিউটি আছিল নিশা ৮ বজালৈ। সেইনিশা মোৰ ডিউটি পৰিছিল মেইন বিল্ডিঙত। তাৎক্ষনিক সেৱাৰ ব্লকত নিশা কাম প্ৰায় নাথাকেই। কিবা তাৎক্ষনিক কেচ আহিলে ইনচাৰ্জে আমাৰে এজনিক পঠিয়াই দিছিল এনেক্স২ লৈ। নিশা প্ৰায় ৮ বাজো বাজো। আমিও কাউন্টাৰ বন্ধ কৰি কেশ্চিয়াৰক দিনটোৰ সবিশেষ তথ্য গটাই দিবলৈ যা-যোগাৰ কৰিছিলো । দিনটোৰ নথিপত্ৰবোৰ ফাইলত ভৰাই আছিলো মই। এনেতে ইনচাৰ্জে মোক ক'লেহি "মালবিকা, এটা ইমাৰ্জেন্সি কেচ আহিছে এনেক্স ২ত। তুমি গৈ এন্ট্ৰিটো কৰি আহা। অলপ সোনকাল কৰিবা। ৮ বাজিলেই।" মই এনেক্স২ ত গৈ ক'ম্পিউটাৰটো অ'ন কৰিলো। বাহিৰত দেখিলো মানুহৰ হোৱা দোৱা। পেচেন্টক ইতিমধ্যে ভিতৰলৈ লৈ যোৱা হৈছিল। কেচটোনো কি মই নাজানিছিলো। মোৰ কাম আছিল পেচেন্টৰ নাম এন্ট্ৰি কৰি চিষ্টেমত আপডেট কৰাহে। মোৰ কাউন্টাৰৰ সমুখত মধ্য বয়সীয়া এগৰাকি মহিলাই ক...
Post a Comment
Read more