ক্ষন্তেকীয়া!

চন ১৯৯৯ , শীতৰ এটা সেমেকা নিশা। মই গুৱাহাটীৰ মাজমজিয়াত অৱস্থিত ডাউন টাউন হস্পিটেলত ৰিচিপশ্চনিষ্ট হিচাবে কৰ্মৰত আছিলো। সেই সময়ত ডাউন টাউনত ৰিচিপশ্চনৰ তিনিটা ব্লক আছিল। মেইন বিল্ডং, এনেক্স ১ আৰু এনেক্স ২। এনেক্স ২ টো আছিল তাৎক্ষনিক চিকিৎসা সেৱাৰ। আমাৰ ডিউটি আছিল নিশা ৮ বজালৈ।
সেইনিশা মোৰ ডিউটি পৰিছিল মেইন বিল্ডিঙত। তাৎক্ষনিক সেৱাৰ ব্লকত নিশা কাম প্ৰায় নাথাকেই। কিবা তাৎক্ষনিক কেচ আহিলে ইনচাৰ্জে আমাৰে এজনিক পঠিয়াই দিছিল এনেক্স২ লৈ। নিশা প্ৰায় ৮ বাজো বাজো। আমিও কাউন্টাৰ বন্ধ কৰি কেশ্চিয়াৰক দিনটোৰ সবিশেষ তথ্য গটাই দিবলৈ যা-যোগাৰ কৰিছিলো । দিনটোৰ নথিপত্ৰবোৰ ফাইলত ভৰাই আছিলো মই। এনেতে ইনচাৰ্জে মোক ক'লেহি "মালবিকা, এটা ইমাৰ্জেন্সি কেচ আহিছে এনেক্স ২ত। তুমি গৈ এন্ট্ৰিটো কৰি আহা। অলপ সোনকাল কৰিবা। ৮ বাজিলেই।"
মই এনেক্স২ ত গৈ ক'ম্পিউটাৰটো অ'ন কৰিলো। বাহিৰত দেখিলো মানুহৰ হোৱা দোৱা। পেচেন্টক ইতিমধ্যে ভিতৰলৈ লৈ যোৱা হৈছিল। কেচটোনো কি মই নাজানিছিলো। মোৰ কাম আছিল পেচেন্টৰ নাম এন্ট্ৰি কৰি চিষ্টেমত আপডেট কৰাহে। মোৰ কাউন্টাৰৰ সমুখত মধ্য বয়সীয়া এগৰাকি মহিলাই কান্দি কাটি লগত অহা আন কেইগৰাকীমান  মহিলাক কৈ আছিল "হঠাৎ কি জানো হ'ল; গমেই নাপালো।" মই ধৰিব পাৰিলো যে তেখেত নিশ্চয় পেচেন্টৰ আত্মীয়। মধ্যবয়সীয়া মহিলাগৰাকিৰ কপালৰ ৰঙা সেন্দুৰৰ ফোটটোৱে যেন তেওক অধিক ধুনিয়া কৰি তুলিছে। শীৰত তালুলৈকে লোৱা সেন্দুৰে তেওঁৰ ৰূপত আৰু এখোপ চৰাইছিল।
ভিৰৰ মাজৰ পৰাই এজন লোক কাউন্টাৰলৈ আহি মোক ক'লেহি "হেৰি নহয়, এন্ট্ৰিটো কৰি দিয়ক। চিনিয়ৰ ডক্টৰজন আহিল।" মই  কলো "নামটো কওকচোন" এনেতে মোৰ ফোনটো বাজি উঠিল। মই উঠালত সিটো মূৰৰ পৰা জুনিয়ৰ ডক্টৰে মোক এন্ট্ৰি কৰিব আৰু নালাগে বুলি ক'লে। মোৰ বুজিবলৈ আৰু বাকি নাথাকিল। মই মোৰ সমুখত থিয় দি থকা লোকজনক ক'লো "আপোনালোকে আগতে এবাৰ ডক্টৰক লগ ধৰি লওকচোন। তেখেতে যদি কয় মই এন্ট্ৰি কৰি দিম।" লোকজন ভিতৰলৈ সোমাই গ'ল আৰু ক্ষন্তেক পাছত ওলাই আহিল। মোৰ সমুখত বহি কান্দি কাটি থকা মহিলাগৰাকী  পেচেন্টৰ পত্নী আছিল। মানুহজন হৃদৰোগত আক্ৰান্ত হৈছিল আৰু হস্পিটেল আহি পায় মানে শেষ নিস্বাস ত্যাগ কৰিছিল। ভীৰৰ মানুহখিনিয়ে নিজৰ মাজতে কথা পাতিবলৈ ল'লে যে মৃতকৰ পত্নীক কথাটো জনায়নো কেনেকৈ। সিফালে পত্নীয়ে বাৰে বাৰে ভিতৰলৈ যাবলৈ জিদ কৰি আছে ; তেওৰ স্বামীৰ কাষলৈ। এজনে যেনিবা মহিলাগৰাকীক আলফুলেৰে একাষলৈ লৈ গৈ মৃতক যে আৰু জীৱিত নহয় বুজালে। মানুহগৰাকী একেবাৰে মৌন হৈ পৰিল। লগত অহা মহিলাই তেওঁক জোকাৰি জোকাৰি কথা কোৱাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল।
ইমান সময়ে মই মাথো মানুহগৰাকীৰ কপালৰ ৰঙা ফোটহে চাই আছিলো। ভাবিছিলো এই ৰক্ত ৰঙা ফোটটোৰ আৰু কোনো অস্তিত্ৱ নাই এতিয়া! এনেতে ইনচাৰ্জে ফোন কৰি মোক লৰা লৰিকৈ মেইন বিল্ডিঙলৈ মাতিলে " কি হ'ল? ইমান সময় লগাইছা? ৮বাজিল সোনকালে আহা। আমি ৰৈ আছো কাউন্টাৰ বন্ধ কৰিবলৈ।" মোৰ সম্ভীত ঘূৰি আহিল। মনৰ আবেগ অনুভূতিবোৰ মনতে সামৰি কাউন্টাৰ বন্ধ কৰি কান্দি কাটি থকা ভীৰৰ মাজেৰে বাট ওলিয়াই গধুৰ মনেৰে মই মেইন বিল্ডীঙৰ ফালে খোজ ল'লো। মোৰ দুচকুত মথো জীয়াই থাকিল মহিলাগৰাকীৰ কপালৰ ৰক্তৰঙা সেন্দুৰৰ ফোটটো!!!!